E[Nota redaktora: To jest blog gościnny napisany przez Justina M. Jacobsona, Esq. Justin jest adwokatem ds. rozrywki i mediów w The Jacobson Firm, P.C. w Nowym Jorku. W 2012 roku opublikowaliśmy artykuł zatytułowany "Prawa sąsiedzkie: Czym są i dlaczego mają znaczenie". Najnowsza część artykułu zawiera aktualną analizę współczesnych praw sąsiedzkich, w tym informacje o tym, w których krajach są one obecnie dostępne, a w których nie. Omówiono również ostatnie United States' ustawodawstwo, które było dyskutowane w celu rozszerzenia "praw sąsiedzkich" na obywateli USA, jak również dyskusję na temat obecnego wpływu finansowego, jaki te tantiemy mają na światowy biznes muzyczny. Rozszerza on istniejący materiał, jednocześnie wzmacniając informacje, których dostarcza.]
Artyści charakterystyczni, muzycy sesyjni i właściciele głównych nagrań dźwiękowych, zazwyczaj wytwórnie płytowe, są uprawnieni do dodatkowego strumienia tantiem, których artyści i właściciele nagrań dźwiękowych w ramach United States obecnie nie otrzymują. Ten dodatkowy strumień przychodów jest określany jako tantiemy z tytułu "praw pokrewnych". W ostatnich latach ten strumień przychodów stał się cennym źródłem dodatkowego dochodu dla wykonawców niebędących obywatelami Stanów Zjednoczonych. Podaje się, że prawa pokrewne generują ponad 2 miliardy dolarów rocznie.
W przemyśle muzycznym powszechnie uznaje się, że istnieją dwa rodzaje praw autorskich do utworów muzycznych: do kompozycji muzycznej ("PA") oraz do nagrania dźwiękowego ("SR"). Bazowa kompozycja muzyczna jest zazwyczaj wykorzystywana przez wydawnictwo muzyczne i autorów piosenek. Otrzymują oni tantiemy za publiczne wykonanie od organizacji praw autorskich, takich jak ASCAP, BMI lub SESAC w USA. Nagranie dźwiękowe jest zazwyczaj własnością wytwórni płytowej, która otrzymuje swoje prawa od wokalisty występującego w utworze.
"Prawa pokrewne" to środki pieniężne wypłacane muzykom i właścicielom nagrań dźwiękowych, gdy utwór jest publicznie nadawany lub przesyłany strumieniowo. Koncepcja "praw pokrewnych" wywodzi się z prawa autorskiego i została zastosowana w wielu krajach poprzez podpisanie Konwencji Rzymskiej w 1961 roku. Konwencja Rzymska została uchwalona w celu zapewnienia wykonawcom i muzykom sesyjnym dodatkowego źródła dochodów w przypadku publicznego wykonania ich utworów.
Aby otrzymywać tantiemy z tytułu "praw pokrewnych", traktat rzymski wymaga, aby występujący artysta, muzyk studyjny i właściciel głównego nagrania dźwiękowego miał stałe miejsce zamieszkania w jednym z krajów sygnatariuszy. Niektóre kraje sygnatariusze to: Canada, United Kingdom, Australia, Niemcy, Japonia, Grecja, France, Węgry, Włochy, Szwecja, Szwajcaria, Hiszpania i Polska.
W krajach sygnatariuszach Konwencji Rzymskiej, organizacje zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi, podobne do United States' ASCAP i BMI, zbierają i dystrybuują tantiemy z tytułu "praw pokrewnych" do swoich członków. Ponieważ organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi są różne w różnych krajach, muzyk musi zarejestrować poszczególne nagrania główne w każdej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi we wszystkich krajach, w których jego utwór jest odtwarzany, aby otrzymać pełną zapłatę.
Na przykład, organizacją zajmującą się prawami autorskimi, która dystrybuuje tantiemy z tytułu praw pokrewnych w United Kingdom jest PPL; w Niemczech jest to GVL; w Hiszpanii jest to AIE; a w Canada jest to The Recording Artists' Collecting Society (RACS), która jest oddziałem The Alliance of Canadian Cinema, Television and Radio Artists(ACTRA).
Jak wspomniano wcześniej, strona United States nie jest sygnatariuszem traktatu o konwencji rzymskiej. Ponieważ Stany Zjednoczone nie są krajem-sygnatariuszem, muzycy będący obywatelami USA nie otrzymują żadnych tantiem za prawa pokrewne. Wynika to z koncepcji zwanej "wzajemnością", która oznacza, że ponieważ United States nie wypłaca tantiem za prawa pokrewne obywatelom spoza USA, kraje te odmawiają wypłacania tantiem za prawa pokrewne obywatelom USA.
To sprawiło, że amerykańscy muzycy, zwłaszcza ci, którzy są wyłącznie wokalistami i graczami sesyjnymi w studio, jak wiele dzisiejszych gwiazd muzyki pop, znaleźli się w trudnej sytuacji, ograniczając większość swoich dochodów do sprzedaży płyt (która stale spada) i tras koncertowych.
Istnieją różne powody, dla których Stany Zjednoczone nie stały się pierwszym sygnatariuszem traktatu o konwencji rzymskiej. Jednym z sugerowanych uzasadnień jest to, że lobbyści stacji radiowych obawiają się, że naziemne stacje radiowe musiałyby wtedy płacić dodatkowe opłaty licencyjne, zasadniczo podwajając swoje obecne opłaty. Ten dodatkowy wydatek mógłby spowodować poważne obciążenie ich i tak już kurczącej się działalności. Nadawcy stanowią znaczące lobby. Inni odpierają ten argument mówiąc, że stacje radiowe utrzymują się na rynku głównie dzięki granej przez siebie muzyce i bez właścicieli praw autorskich do nagrań dźwiękowych, artystów i muzyków sesyjnych, stacje radiowe nie miałyby czego nadawać.
Chociaż prawo amerykańskie nie uznaje obecnie praw pokrewnych do transmisji naziemnych, takich jak tradycyjne stacje radiowe, to "Digital Performance Rights in Sound Recordings Act of 1995" został ustanowiony jako próba zrekompensowania wokalistom cyfrowego publicznego odtwarzania ich utworów. Ustawa ta pozwala amerykańskim muzykom i właścicielom praw autorskich na pobieranie tantiem z tytułu cyfrowych wykonań ich utworów za pośrednictwem radia satelitarnego i platform internetowych.
Obejmuje to tantiemy płacone przez muzyczne platformy streamingowe, takie jak Pandora i Spotify , a także satelitarne i internetowe stacje radiowe, takie jak Sirius XM. Tantiemy te są zbierane i dystrybuowane za pośrednictwem organizacji licencyjnej SoundExchange. Podczas gdy amerykańscy muzycy mogą teraz pobierać tantiemy za cyfrowe wykonania, dzięki uchwaleniu tej ustawy, nadal nie mogą pobierać tantiem za naziemne platformy nadawcze. Oznacza to, że amerykańscy muzycy, którzy są tylko wokalistami, nadal otrzymują tylko połowę potencjalnych źródeł dochodów, które są dostępne dla nich, a które są dostępne dla innych wokalistów spoza USA.
Niedawno, bo w 2017 roku, przed Kongresem Stanów Zjednoczonych omawiano ustawodawstwo o nazwie "Fair Play, Fair Pay Act" z zamiarem naprawienia kwestii praw sąsiedzkich. Jednak do tej pory nie nastąpił żaden postęp i wygląda na to, że na horyzoncie nie widać żadnych natychmiastowych ruchów. Brak tego strumienia dochodów ma rozległy wpływ na zarobki amerykańskich muzyków. W rzeczywistości, według Nielsa Tevesa, Co-CEO firmy Fintage House, włączenie praw pokrewnych mogłoby potencjalnie "podwoić rozmiar [amerykańskiego] rynku rocznego", przemysłu, który bardzo potrzebuje pieniężnego zastrzyku.
Prawa Sąsiedzkie stanowią niewykorzystane źródło dochodów dla wielu znanych muzyków i właścicieli nagrań dźwiękowych. Niestety, większość z tych przychodów pozostaje nieodebrana z powodu braku wzajemności pomiędzy krajami sygnatariuszami i krajami niebędącymi sygnatariuszami. Aby pomóc w przyspieszeniu ożywienia biznesu muzycznego, właściciele praw autorskich powinni spróbować wywrzeć dodatkowy nacisk na Kongres Stanów Zjednoczonych, aby uchwalił "Fair Play, Fair Pay Act" lub jakąś jego odmianę. Dzięki temu muzycy i właściciele nagrań dźwiękowych otrzymaliby należne im tantiemy i odszkodowania gwarantowane przez Konstytucję Stanów Zjednoczonych.
Ten artykuł nie jest przeznaczony do porad prawnych lub biznesowych, jak adwokat lub inny profesjonalista specjalizujący się w tej dziedzinie powinny być konsultowane.
Justin Jacobson jest adwokatem ds. rozrywki i mediów w The Jacobson Firm, P.C. w Nowym Jorku. Prowadzi również Label 55 i wykłada biznes muzyczny w Institute of Audio Research.
Tags: fair play pair pay legalne prawa autorskie do muzyki prawa sąsiedzkie prawa sąsiedzkie konwencja rzymska traktat tantiemy kompozytor