[Noot van de redactie: Dit artikel is geschreven door John Mathiason en Antony Bland].
Een van onze artiesten stuurde ons onlangs een foto van een koffiemok. Er stond op, "Manager zijn is makkelijk. Het is als fietsen. Behalve dat de fiets in brand staat. Jij staat in brand. Alles staat in brand. En je bent in de hel."
Soms is dat een goede dag. Soms als het niet zo voelt - als het een trage dag is, het soort dag waarop je je voelt als Jack Lemmon in "Glengarry Glen Ross" en je Al Pacino wilt zijn - kan het je gek maken. Je kunt jezelf gek maken als je proactief probeert te zijn, zaken probeert aan te zwengelen, naar nieuwe ideeën probeert te zoeken. Het doorbreken van deze mentaliteit is cruciaal voor je welzijn en creativiteit. Leren om downtime te benutten om te lezen, te denken, te leren of zelfs gewoon te ontspannen is niet vaak een gemakkelijk of natuurlijk proces, maar jezelf overwerken aan de details belemmert je om naar het grote geheel te kijken en geeft je geen tijd om na te denken over wat werkt en wat niet werkt.
Voor een manager is er geen gevoel van voltooiing. Er is altijd een nieuwe berg te beklimmen. En waarschijnlijk beklim je meerdere bergen tegelijk, val je voortdurend, kom je jezelf voortdurend tegen in het basiskamp en moet je je herpakken en opnieuw beginnen. Elke voetstap voorwaarts is een succes. Elke synch-licentie, publishing deal, succesvolle tour of goed uitgevoerde merk-activatie is een bevestiging dat er iets goed gaat. Elke keer dat een deal mislukt, of een licentie niet doorgaat, of een band uit elkaar valt, of iemand ontslag neemt, of er met de vinger naar je wordt gewezen, is dat een reden om aan jezelf te twijfelen.
De grootste mentale uitdaging bij management is dat het een eenzaam beroep kan zijn. Het kan aanvoelen alsof jij tegen de wereld staat, alsof je tegen iedereen vecht om de restjes van de tafel. Het is belangrijk om je gedachten hierover te heroriënteren. Communiceren en delen met andere managers is van vitaal belang - niet alleen voor onze business als geheel, zodat we elkaar kunnen onderwijzen, van elkaar kunnen leren en samen voor onze artiesten kunnen opkomen tegen oneerlijke praktijken, maar ook voor de eenvoudige opluchting te weten dat we allemaal - tot op zekere hoogte - een soortgelijke ervaring hebben gehad, hebben of zullen hebben.
Met een partner (of partners) kun je deze reis delen. Je zit misschien nog steeds vast in een kleine roeiboot - er zit tenminste nog iemand in de boot. Je zit er samen in. Je deelt de rijkdom net zoveel als je de pijn deelt. Een partner geeft je meer gezichtspunten met het gemeenschappelijke doel om het beste resultaat te vinden. Als partners ruziën we vaak urenlang over een actieplan om uiteindelijk te beseffen dat geen van ons beiden helemaal gelijk had. En uit die discussie komt vaak de beste handelwijze naar voren. Maar dit vereist eerlijkheid - en zekerheid, net als in elke relatie: Je moet je standpunt kunnen verdedigen, vaak luidruchtig, zonder bang te hoeven zijn dat je partner de deur uitloopt en de scheiding aanvraagt - je moet ruzie kunnen maken, de telefoon ophangen, mokken, boos zijn. Ik zou zo ver willen gaan om te zeggen dat de relatie die je met je partner hebt zelfs opener kan zijn dan die met een echtgenoot - of op zijn minst gelijkwaardig: Het vraagt voortdurend dat je naar elkaar luistert en van elkaar leert, uitdrukt hoe je over elkaars daden denkt en eensgezind bent in de visie die je uitdraagt.
Het kan moeilijk zijn om je gevoel niet te betwijfelen ("Wat als de band gelijk heeft en een negen minuten durende conceptvideo is wat hun fans willen?"), maar dat leidt tot besluiteloosheid. Je zult niet altijd gelijk hebben, maar dat maakt niet uit. Beslis over een plan, blijf erbij en voer het zo goed mogelijk uit. Uiteindelijk worden de beslissingen genomen door de artiest. Managers zijn er om te adviseren, hun mening te geven en te proberen hun cliënten zo goed mogelijk te begeleiden.
Je zit altijd gevangen in het midden - tussen het label en de band. Tussen de band en hun families. Tussen de zanger en de gitarist. Onthoud dat je in de eerste plaats verantwoordelijk bent voor de band en hun carrière en dat betekent dat je het soms oneens moet zijn met de band om echt voor hen op te komen. Soms vecht je voor je artiest over dingen waarvan ze niet beseffen dat ze belangrijk zijn, of waar ze niet voor willen vechten. Het is als vliegen in een vliegtuig waar de passagiers allemaal proberen de besturing te grijpen of uit het raam te springen.
Kunstenaars worden gedreven door ego en id. Voor velen is dit ego, dat soms helaas gepaard gaat met mentale en emotionele problemen, wat hen groot maakt. Of ze nu gekwelde genieën zijn die hun ziel blootleggen of ze creëren gewoon omdat ze er plezier in hebben, geloven dat ze er goed in zijn, er goed in zijn en/of er hun brood mee verdienen, ze zijn mensen. Als mensen willen we allemaal dingen te horen krijgen die ons bevallen, waar we ons mee identificeren. Dat we slim zijn en mooi en getalenteerd en goed.
Omgekeerd kun je als manager geen ego hebben. Je moet toegeven aan het idee dat iedereen je krediet zal geven voor de ideeën die je hebt of je bijdragen aan het succes van een artiest. Wij staan in de frontlinie van het succes van een artiest, maar worden vaak het minst erkend: De artiest, het platenlabel, de agent, zelfs de advocaat krijgen de lofbetuigingen lang voordat een manager enige erkenning krijgt. Als je wacht op een bedankje of een vorm van erkenning, zul je eindeloos teleurgesteld zijn. Misschien (hopelijk) betekent dit dat de artiest de manager ziet als één van de kerngroepen en dat hem bedanken hetzelfde is als de bassist bedanken...misschien!
Je artiesten worden omringd door mensen - vrienden, echtgenoten, andere figuren uit de industrie die hen vertellen wat ze willen horen, wat "je manager zou moeten doen", wat zij zouden doen in jouw positie. In de loop van mijn carrière hebben we talloze artiesten gehad die ons vertelden wat hun manager allemaal niet deed of niet deed. Natuurlijk kan hier eindeloos veel waarheid in zitten, maar het is ook mogelijk dat de manager zich met honderd andere dingen bezighield. We hebben bands zelden horen zeggen "we waren gewoon niet goed genoeg", dus als je een ontmoeting hebt met een nieuwe artiest en ze schuiven alle schuld op de voormalige manager, kijk dan uit - het kan een teken zijn dat ze de relatie niet begrijpen of respecteren.
Je artiesten zullen iedereen geloven als het overeenkomt met wat ze op dat moment denken. Het advies van een 22-jarige A&R persoon zal veel gewicht in de schaal leggen, want "ze werken voor een platenmaatschappij dus ze weten waar ze het over hebben". (Anthony: Ik ben die 22-jarige geweest en ik wist er geen reet van!)
Ideeën komen overal vandaan en een onaangename realiteit is ja - soms hebben die belangrijke anderen, of ouders, of barmannen misschien een geldig idee. Maar ze hebben niet het volledige plaatje van wat er gebeurt in het leven van de artiest, dus het is belangrijk om je ego te controleren, een open geest te houden maar toch de helderheid en het geduld te hebben om uit te leggen waarom iets niet zal werken, waarom het geen geweldig idee is - of, hoe je dat idee kan nemen en het kan laten werken.
Je bevindt je in die ongemakkelijke ruimte tussen de perceptie, de aspiraties, de overtuigingen en de hoop van de artiest - en de realiteit. Uiteraard moet je hen aanmoedigen en steunen, hun capaciteiten koesteren en vechten voor wat ze willen. Maar je moet een spiegel en een klankbord zijn, om hen te helpen zich te concentreren op wat haalbaar en niet denkbeeldig is, om als buffer te dienen tussen hun ideeën en de praktische uitvoering van die ideeën.
Als het aankomt op het bekritiseren van hun kunst, heeft elke artiest die we ooit ontmoet hebben ons verteld dat ze eerlijkheid willen, maar nogmaals, ze zijn menselijk. We hebben het geluk om met een paar artiesten te werken waarmee we bijna rechtuit kunnen zijn, maar op enkele uitzonderingen na, of het nu gaat om een liedje dat de ziel van de artiest heeft verscheurd of een snelle demo voor een TV-show, is brutale eerlijkheid meestal niet de beste optie - het positieve vinden in wat een artiest doet of hoe hij presteert is het beste vertrekpunt. Als iets helemaal verkeerd is, kan het veel geduld vergen om de artiest te laten inzien waar hij of zij de plank misslaat.
Betrokken raken bij gevechten tussen bandleden is net zoiets als een vechtend stel op straat uit elkaar proberen te halen. Je gaat klappen krijgen van hen beiden. Wees een luisterend oor, maar wees de diplomaat en de vertrouwenspersoon. Je bent er om hen te helpen het perspectief van de ander te zien; en als je met de "verkeerde" partij praat, is je vaardigheid hier om hen te laten begrijpen dat ze het mis hebben terwijl je communiceert dat je hun gezichtspunt ziet. We hebben het vaak "mis" - of in ieder geval niet helemaal juist. Waar we van leren is door te begrijpen waar we fout gaan en dat te herstellen in plaats van halsstarrig vast te houden aan wat we wilden.
Pas op voor de sociopaat. Dit is een niet ongewoon karakter in de artiestenwereld. Hun charme, welsprekendheid en eenzijdige visie kunnen inspirerend zijn, maar het kan je ook je energie en gevoel van eigenwaarde ontnemen. Ze trekken je hun luchtbel in en laten je hoofdknikken bij meer en meer bizarre ideeën, totdat je ervan overtuigd bent dat ze geniaal zijn. Vaak zelfvernietigend, meestal niet in staat om een relatie op te bouwen met iemand die gestructureerde begeleiding biedt, spelen ze in op je verlangen om geassocieerd te worden met ware grootsheid en eisen ze absolute overeenstemming met hun visie.
Help je artiest de zaak te begrijpen. Hoe meer ze weten, hoe meer ze zullen appreciëren wat je doet. En hoe minder waarschijnlijk het is dat ze de honing-in-de-oren van een potentiële stroper zullen geloven. En daarom: pocheer geen klanten van andere managers. Als een artiest afscheid wil nemen van zijn manager is dat prima. Laat ze dat doen voordat ze naar jou komen. De bron vergiftigen is een lage eigenschap. Een artiest die niet eervol afscheid kan nemen van zijn huidige manager zal op een dag hetzelfde bij jou doen.
Er is een voordeel aan al dit emotionele verraad: Soms sta je aan de zijkant van het podium en zie je duizenden mensen genieten van de band die jij naar die plek hebt helpen brengen. Soms hoor je het ontstaan van een liedje en zie je het veranderen in iets dat het publiek aanspreekt. Soms hoor je muziek in een film of in een reclamespot en herken je jouw aandeel in de totstandkoming ervan. Soms kan je mensen vertellen dat je de band beheert en dat ze enthousiast zijn om met je te praten. Soms kun je het platform van je band gebruiken om iets goeds te doen, om geld in te zamelen of bewustzijn te creëren voor een zaak en de wereld een betere plek te maken. Soms kun je je rekeningen betalen van de vruchten van je werk. Uiteindelijk doen we dit omdat we leven voor die momenten - dat hoe stressvol of penibel het ook kan zijn, hoeveel onenigheid er ook heerst tijdens de planning, de opnames, de marketing, de promotie van de artiest - wanneer de dingen samenkomen is het allemaal de moeite waard.
Er zijn goede tijden en slechte tijden, maar er is nooit een tijd om niet van de ervaring te leren. En wat je leert, geef je door. Wees vrij met advies. Wees blij met het succes van anderen en praat erover. Doe gunsten. Help de bands van je vrienden. Geef mensen kansen.
Je beheert een winkel. Soms mag je het echt managen. Maar soms moet je de schappen vullen, de inventaris bestellen, de gangpaden vegen en de kassa bedienen. Het enige probleem is dat de kassa in brand staat. En jij staat in brand. En de winkel staat in brand. En jij bent in de hel.
Meer over de auteurs:
ANTONY BLAND
Antony Bland klom door de rangen bij Chrysalis Music Publishing in de late jaren 1990, van tape-bibliothecaris tot song-plugger, tot A & R Manager en uiteindelijk tot het leiden van de Internationale Afdeling bij de gerenommeerde onafhankelijke muziekuitgeverij. Hij hield toezicht op meer dan 250 schrijvers en artiesten wereldwijd en was de belangrijkste US publishing liaison voor baanbrekende artiesten als Portishead, Spiritualized en Morcheeba, terwijl hij ook de strategie coördineerde met 15 internationale kantoren voor de Amerikaanse artiesten en vele A-list songwriters. Van 2000-2011 was Antony directeur van A&R voor American Recordings. In die tijd was hij een vroege voorvechter van artiesten als The Killers, Imagine Dragons, All-American Rejects, Mumford & Sons en My Chemical Romance. Hij werkte ook aan de Grammy genomineerde laatste release van de Pakistaanse Kaawali zanger Nusrat Fateh Ali Khan, maar slaagde er niet in vloeiend Urdu te spreken.
JOHN MATHIASON
John Mathiason begon zijn carrière in 1993 met het managen van de alternatieve rockact Sponge, die een miljoen platen verkocht. Van daaruit trad hij in dienst bij Susan Silver Management, verantwoordelijk voor de brand endorsement van Alice In Chains en Soundgarden. Als een onafhankelijke manager vanaf 1998, hield John toezicht op meer dan 10 major-label artiesten, werkend met Island, RCA, Columbia, Warner Brothers, evenals verschillende onafhankelijke acts. Hij onderhandelde over alle bijbehorende opname, uitgave, merchandising deals, coördineerde Amerikaanse en wereldwijde tournees (inclusief het maken van tour budgetten, het inhuren van crew en de interactie met boekingskantoren), onderhandelde over tal van muzieklicenties voor commerciële, TV en film plaatsingen en overzag alle aspecten van A&R, marketing, budgettering, promotie, publiciteit, web presence inbegrepen in de set-up en release van albums. Hij werd ook een veelgevraagd merchandising consultant, onderhandelde deals voor Giant Merchandising, Cinder Block Merchandising en The Merchandise Company voor artiesten als The Shins, Bloc Party, Larry the Cable Guy, Frightened Rabbit, Stan Lee/POW, Afghan Whigs, The National, Phoenix, Tiesto, Jet en Rise Against.